St. Hippolyte

Listen to the podcast here: St. Hippolyte

Follow me on Instagram 🙂

That night we slept in a car. A name of a ville was yet unknown to us. We took a turn into a field road by a nice big house when it was getting dark. All we knew was that to the right, there was a coast with one of the most wonderful beaches because we splashed in the water there during the day.

That was after we’d passed Perpignan on our way up north towards the Cote d’Azur, which we were not quite sure we were in any need of seeing after that splash earlier in the day.

I woke up first. Nature called. The dog was barking like crazy somewhere in that house we had passed in the darkness.

Now I knew why. We were only a few metres from its jaws. The spot was an empty space between the fence and the field that was now purple from the heavy grape bunches hanging from the bushes …. and I soooo needed to peee!

Ignoring the dog and the potential onlookers, i.e. from the window, I did my best to hide well behind the car. It was time to get going before some local Monsieur called the police or something.

Since we were in wine country, we took a bunch… or two… with us. But wait wait! I have an idea on how to pay you back, Monsieur!

A very tall tower appeared in front of us and it looked like a really good day ahead. Because where there is a tower, there is either a castle or a nice big church packed with awesome architecture! What more does one need after sleepig on the field of vines?

Oh yea, well… a pastry and a cup of stroooong coffee… yes.

I could almost smell the above when we were approaching that building with a tower.

The ville was called St. Hyppolyte GPS : 42.78262222 N, 2.964302778 E, as well as Saint-Hippolyte, also known as Saint-Hippolyte-de-la-Salanque. This little place of so many names that is situated in the Region of French Catalunia, and in Catalan is known as Sant Hipòlit de la Salanca, can be found otherwise within Languedoc-Russillion, in the Pyrénées-Orientales department, in Occitania, in southern France.

And I’m telling you all this simply to distinguish this place from all other multiple St. Hyppolyte’s that were sprinkled around various areas of the country. Well, looks like he was one popular martyr. As such the etymology could not be any simpler here – Saint Hippolytus is the name of the Patron Saint of the city, to whom the church is dedicated.

…And the coffee and pastry they serve there in a small cafe on the square were perfect!

The town’s coat of arms shows St Hippolytus during his martyrdom, dragged by a galloping horse. The background of the coat of arms is the representation of the Catalan flag.

The description of the coat of arms of St Hippolyte is relatively simple… apparently…. and when translated, it goes something like this:

From gold to four pals of mouths, to Saint Hippolyte martyr dragged by a horse, all of silver, spitting on the whole.

Let us dig into some notions of heraldism then because I find this particular coat of arms to be super interesting.

*First of all, the background is not divided into several parts.

*The description of a coat of arms always begins with its color. So let’s break down that crazy sounding sentence: the first two words “from gold…” – the background starts with the yellow color.

*”…to the four pals of mouths” – these are the 4 red vertical stripes. These two points define the base of the Catalan flag.

The legend has it that in a year 897 the Count of Barcelona, Guifré el Pilós, Wilfred the Hairy, set out to help the troops of Charles II the Bald, King of the Franks fighting the Arab army of Ismail ibn Mussa. Mortally wounded during the siege of Lleida, Wilfred, as part of his last wish, asked Charles to create a sign that could be used by his successors. Charles responded by dipping 4 fingers into the wound of the dying Wilfred and drawing four stripes with them on his golden shield.

As such the yellow lines on the Catalan flag are the original color of the shield and the four stripes symbolize the blood of Giufré el Pilós.

*”…to Saint Hippolyte martyr dragged by a horse, all of silver….” – the Saint and the horse are depicted in white color hence the mention of silver.

*”…spitting on the whole” here means that the Saint is on top/ in the foreground of the rest of the coat of arms.

Source: net The pediment of the church of St Hippolyte

Saint Hippolyte is located in the plain of Salanque. It is a perfectly flat geographical area resembling a raindrop, located between Saint-Laurent and Salses and it can be reached by the road that connects Rivesaltes and Barcarès, just north of Perpignan.

If you read my article You think you can pee? You never tried me! about the Oppidum D’Enserune and L’étang de Montady, (if not, click on the below link), you will already know that this area of France was once a big fat swamp.

Same story can be applied to many other villages in the Salanque region also known as Pyrenees Orientales. The swamp was definitively drained by the Templars, who played some role in the history of the village. And this is how far back we can travel because the soil of Roussillon is too acidic to preserve the bones hence prehistory in this region is non existant.

The Indo-European peoples that inhabited the region gave way to the Celts around 500 BC. And then the Romans arrived here and built the Via Domitia which crosses the plain of Roussillon. It appears in the current department of Pyrénées-Orientales in the Corbières, along the pond of Salses, passes through Salses, St Hippolyte, near Bompas, arrives at the Celtic capital Ruscino and continues towards Elne, Le Boulou, Le Perthus where it leaves the department towards Spain via the Pass of Panissars.

And who remembers what Romans used to transport from Hispania to clean their teeth with? Yes – the urine of young Iberians! Read about it in my other article: When mommy says “eat your veggies” – eat them! Diced.

The Via Domitia was a route necessary to connect provinces of Spain with Rome during the reign of Roman Empire. It was an access road created by Dominus Ahenobarbus linking Beaucaire in the Gard to the Perthus, crossing the Languedoc, the narrow passage between the marshy ponds and the Corbières, the Roussillon, and finally the Albères. Moreover to pass the Pyrenees this road was split into two. An eastern part passed through the coast and the village of Portus Vénéris (Port-Vendres) and the other passed through the Perthus pass, via the village of Clusa.

Via was divided into stages – stations, marked by a marker named “Milliaire” – Mile Post. One Roman mile is equivalent to 1481 meters and a fraction. Some of these symbolic milestones served as travel stops. You could find a hotel there in a form of a Roman style villa with rooms that were available for rent. As traffic grew over time, some of these stations expanded and turned into villages. And among the others, like for example Saint-Laurent de la Salanque or Salses, this was also the case of Saint Hippolyte.

The Mile Posts themselves were monoliths about 2 meters high, engraved with the name of the emperor who had erected them. The one in St. Hippolyte says:

Flavio Valerio nobilissimo Caesari… To Flavius Valerio Constantine a very noble Caesar…

Traces of Via Domitia can be found in places to this day. The first terminal is 2 Kms west of Beaucaire, in the Gard. From there, you can follow the still existing path that leads you to other stations, most of which are still in good condition, all the way to Perthus. The best known place is Panissars, above the Perthus. GPS : 42.47953064 N, 2.843871666 E

The Romans reigned here until 340 AD.

811 AD marks the Christianization of the region of Roussillon after the reconquest from the Saracens. First written mention of St. Hippolyte comes from the 10th century. During Middle Ages the village depended on the county of Roussillon and therefore on the kingdom of Aragon. Alfonso of Aragon decided to fortify the settlement in the eleventh century. He built a castle with four towers, two out of which survived till our times. The village was of importance to the kings due to its location near the border that was established in 1258 and passed through Salses. In the 12th century, the castle was owned by King James 1st.

Pons de Vernet, who owned the lordship of St Hippolyte during 13th century, sold several plots of land and buildings to the Templar of Mas Deu. On his death in 1211 he also presented them with the castle and all the property he owned in the area. This is how the village came under the control of the Order of the Temple who had already resided there for some time beforehand.

In 1190 they established a hospital that functioned there until the 17th century. The village eventually became a complete possession of the Templars until Philip IV, who ordered the suppression of the order. He then passed it onto the Order of St. John of Jerusalem, that scattered part of their possessions.

The 16th century is marked by the Franco-Spanish War, which had heavy consequences on the villages of Roussillon. In 1542 the French, attacking the Salanque, destroyed a large part of the village. The fort, the walls and the church were also widely affected.

In the 17th century, the castle became a property of the powerful Oms family. In 1565 the Marquise d’Oms stayed there regularly, and in 1633, it was inhabited by Jeanne de Vilaplane, wife of the Marquis of Oms, Foix and Béarn.

From the 19th century, it is sold in small pieces, then we find it in 1863 when it was acquired by André Guiter, carpenter and cabinetmaker, who buys at the same time the oil mill. Finally at the end of the nineteenth century, the rest of the castle is sold to the Sisqueille family.

Nowadays, the castle is a communal property, and it operates as a museum.

French Catalunia is yet another term which can be used to describe this region. And so if you ask the Catalan which animal best represents his region, he will most likely answer either a donkey or a snail.

Snails are nutritional and always existed in French diet. There are proves that even prehistoric men consumed them and loved them grilled – the remains of charred shells were found in caves.

The breeding of snails appeared with the Romans. They were the ones who created the first helicicultures that they called “snails”. The Celts, on the other hand, consumed them as desserts. Later, in the Middle Ages, the population ate them fried, boiled or even on skewers!

The sailors’ trick quickly raised the interest and made the French understand the importance of this produce. Sailors knew to bring barrels filled with snails on board their boats. These provided fresh meat at times when they no longer had any left.

In France, two types of snails are eaten: the small gray (Helix aspersa) and the Burgundy snail (Helix pomatia). In Catalonia, the little gray ones would be more popular. They are 26 to 30 mm in size and live locally in Languedoc but also Provence, Brittany and Charente. The best are obviously those that you will find yourself in the grass, after a rainy day. This activity is becoming less popular since the urbanization of the region. There is no shortage of snails in France though as they are being farmed nowadays. It takes only 6 months for a snail to grow on the farm whereas it would take 18 months for it to fully grow in nature.

Back in 2013 90% of snails consumed in France came from Poland. Burgundy snails (Helix pomatia) which in Poland are called winniczek, are now protected in France by a ban which prevents them from being harvested during the reproductive season between 1st of April and 30th of June.

The issue of Polish snails being served around France, especially during the Annual French Snail Festivals became such a big deal that it was raised by the Senator Yves Détraigne who stated that:

‘If we do not distinguish the ‘made in France’ from the ‘made in Poland’, we are shooting ourselves in the foot’.

British snail farmer Helen Howard also said that her buisness is booming. She sells Helix aspersa muller (petits gris) or maxima (gros gris) as well as the Helix pomatia known as Roman snails. 

Snails in tins can be expensive costing Eur25 for an 800g tin of the Helix pomatia. I tried them once, pickled. Tasted a bit like mushrooms really, only when I saw the little flakey pieces of them fallen to the bottom of the jar I somehow lost the apetite….

In Roussillon region where St. Hyppolyte is located, the “Brotherhood of the Snail of Roussillon” promotes the petit-gris snails, offers workshops and tasting as well as provides information on protection of the species in their natural environment.

These days snails are often pre-cooked and then removed from the shells only to then be mixed with paste made out of herbs that would then fill the shells, sprinkled with some cheese and baked. Just like mules or mussels.

Source: internet

Let me share this recipe with you then for the Polish Baked Snails French Style 🙂

Prepare:

  • snails – garden ones, in the desired amount
  • sage, rosemary  – dry, 1 tablespoon of each
  • garlic – 3 cloves
  • parsley – 3 tablespoons, chopped
  • butter – 150 g
  • salt and pepper – to taste

Wash the snails well and then drop them into the boiling water for approximately 2 minutes. After this time, they can be taken out and drained.

Remove the meat from the shell making sure that you remove the intestine too.

Using either a pressure cooker or a regular pot filled with water, cook the snail meat with sage and rosemary for another 2 hours. You can use this time to clean the shells either by boiling them or by pouring hot water over them. You can also prepare your paste now by mixing the butter with parsley, garlic, salt and pepper.

Rinse and cool the snail meat. You can also sprinkle them now with some salt. You will notice that the meat has shrank of course, as such you will now need 2 or 3 pieces of snail to fill the shell. Cover them with the pre-made paste, place on the tray with the opening facing up so that the butter would not spill out of the shell, cover with tin foil and bake for about 10 minutes.

Serve with whatever you want and what pleases your guests but they generally reccommend white wine.

Enjoy!

We did not eat Les Escargots in St. Hippolyte but after having our lovely coffee and pastry we headed onto the market square where the farmers had all their producs displayed from early morning hours.

Many years later when working at Ryanair I emailed Perpignan airport looking for some documents and the person I spoke to happened to be very friendly and chatty. So we took up the subject of fruits and veggies sold at the St. Hippolyte market and we found a common language right away.

Then I thought of all the years I used to bring muffins to the office on my birthday. And I mean thousands of muffins, boxes of muffins! For everyone. Just, to celebrate being alive. And a great thought occured to me then that since fruit and veg in Ireland are so tasteless why not make a deal with the local farmers there, in the south of France and have them deliver crates to the airport. These could then be sold in the office or spread among the office staff as a treat and a “thank you”. You know, peace, love and harmony, packed with vitamines sort of stuff…

That could also potentially buy me out in case the Monsieur from the field we slept on wanted to chase us for the stolen grapes…

In the meantime, the guy from the airport promised to send me a crate of peaches… but must have forgotten….

So I’m still waiting….

Anna

One-Time
Monthly
Yearly

Make a one-time donation

Make a monthly donation

Make a yearly donation

Choose an amount

€5.00
€15.00
€100.00
€5.00
€15.00
€100.00
€5.00
€15.00
€100.00

Or enter a custom amount


Your contribution is appreciated.

Your contribution is appreciated.

Your contribution is appreciated.

DonateDonate monthlyDonate yearly

Kto trafi do dziurki a kto spudłuje?….

Posłuchaj tego artykułu tutaj: Kto trafi do dziurki a kto spudłuje?….

Follow me on Instagram 🙂

Jest takie miejsce we Francji, dobrze ukryte wśród bujnych łąk, spalonych słońcem pól, cudownie dojrzałych winorośli i ładnych starych drzew. Dostaniecie się tam, nie próbując.

Jechaliśmy drogą. Jakąś drogą. Letnią drogą. Drogą, która topniała w upale południowo-francuskiego słońca. Drogą, która była relaksująca i uspokajająca. Drogą dosłownie donikąd, a jednak do niesamowitego miejsca. Drogą na bezdrożu. Drogą, która w pewnym momencie przykleiła się do brzegu krętej wstęgi Canal du Midi i zaprowadziła nas prosto do małej wioski Colombiers.

Przejechaliśmy przez most ponad kanałem, który płynie tutaj od końca XVII wieku. Mnóstwo ładnych barek i łodzi kołysało się leniwie na wodzie. Ludzie cieszyli się brunch’em na kołyszących się pokładach. Późny poranek powoli zamieniał się w bardzo gorące popołudnie. Byliśmy przeszczęśliwi, mogąc chłonąć takie widoki, w nadziei na więcej.

Drogowskazy i owszem tam były. Jeden z nich ogłaszał coś, co wyglądało na warte sprawdzenia. I tak, powoli, ciesząc się widokiem leniwego życia na kanale, przetoczyliśmy się zaciszną alejką zacienioną setkami wiekowych drzew. I to byłoby na tyle tego Colombiers.

Nasza droga stawała się teraz coraz bardziej stroma. Byliśmy już poza wioską, otoczeni winoroślą. Można było poczuć różnicę w powietrzu między środkową częścią kraju a wybrzeżem. Byliśmy bowiem tylko rzut kamieniem od Morza Śródziemnego i granicy z Hiszpanią.

W końcu na szczycie wzgórza pojawiło się coś niezwykłego i od razu wiedzieliśmy, że to musi być to.

Oppidum D’Enserune to stanowisko archeologiczne zawierające pozostałości wioski, która zamieszkana była między epoką żelaza a pierwszym wiekiem naszej ery. Znajduje się na wzgórzu w gminie Nissan-lez-Enserune.

Termin “oppidum” wywodzi się z łaciny i oznacza miasto lub ufortyfikowaną aglomerację. Termin ten był używany przez historyków do nazywania rodzaju rzymskich ufortyfikowanych osad rozproszonych w całej Europie.

Pierwsze wykopaliska na tym terenie zostały podjęte w latach 1843-1860 przez księdza z miejscowej parafii Montady. Był to ojciec Ginieis i to właśnie on odkrył tu groby. W tym czasie, w 1850 roku na miejscu znaleziono również monety iberyjskie.

Prawie sto lat później lokalny właściciel ziemski, Félix Mouret, który był zapalonym archeologiem, podjął bardziej szczegółowe wykopaliska na wzgórzu. Pracował na tym stanowisku od 1915 do 1928 roku. W tym czasie opublikował również swoje odkrycia i zbudował tam willę. Dziesięć lat później budynek ten został wykorzystany do przechowywania eksponatów, które można w nim podziwiać po dzień dzisiejszy. Kolekcja ceramiki zabierze Was w podróż przez wieki ewolucji kulturowej tego miejsca.

Prace wykopaliskowe trwały przez kolejne dwadzieścia lat i w końcu powstało tu muzeum, które obecnie jest Pomnikiem Narodowym. Później jeszcze przeprowadzono szeroko zakrojone prace nad grobowcami, a także na całym szczycie wzgórza, a te doprowadziły do odkrycia nekropolii.

Osada w Ensérune słynie ze znacznej ilości modułów magazynowych, takich jak silosy. Na wzgórzu i jego okolicach znajduje się około 300 dołów. Bardzo miękka skała, utworzona z osadów mioceńskich, składająca się z przybrzeżnych piasków morskich, umożliwiła ich wykopanie. Te, na ogół jajowate w kształtach struktury, mają pojemność od 10 000 do 85 000 litrów.

Początkowo uważano, że silosy były używane pięć wieków przed Chrystusem do przechowywania ziarna, ale teraz wiadomo, że duża ich liczba była przeznaczona do przechowywania wody, szczególnie w ciągu ostatnich dwóch stuleci przed naszą erą.

Wzgórze Ensérune dominuje nad okolicznymi równinami o sto metrów, a tym samym oferuje doskonały panoramiczny widok na sąsiedni obszar, aż po Pireneje.

Zobaczycie tu również najdziwniejsze z miejsc na Ziemi, tuż u podnóża Ensérune, otoczony wachlarzem pól i łąk, dzięki czemu wygląda jak świecąca gwiazda w kształcie serca – L’étang de Montady – staw o powierzchni 400 ha, który wysechł w średniowieczu.

Kiedyś była to naturalna niecka, utworzona przez wiatry i erozję. Później pod wpływem wzrostu poziomu morza, wypełniła się ona wodą, tworząc tymczasowy staw. W połowie XII wieku miejscowi postanowili osuszyć ten bagnisty obszar, tworząc sieć 80 km kanałów, połączonych w centralnym punkcie, co wyjaśnia układ pól w kształcie gwiazdy. Przez kanały odwadniające, woda jest doprowadzana do centralnego kolektora, a następnie odprowadzana przez rów w kierunku stawu Capestang, przez galerię pod wzgórzem Ensérune i pod tunelem Malpas, stworzonym podczas budowy Canal du Midi.

Niestety ulewne deszcze wciąż podtapiają ten kawałek ziemi, na którym obecnie uprawiane są zboża, winorośl lub pszenica durum. Część z nich to również pastwiska.

Mieliśmy szczęście, że znaleźliśmy oppidum, ponieważ w okolicy są tylko dwa miejsca, z których widoczny jest ów staw i oppidum jest jednym z nich. Drugie to Wieża Montady – pozostałość po starym zamku z XII wieku, stojąca w najwyższym punkcie skalistego cypla, naprzeciwko Stawu Montady i Oppidum d’Ensérune.

Spacer w temperaturze 35°C i picie hektolitrów wody sprawiło, że zapragnęliśmy się wysikać. Całkiem naturalne, nie?…

… Kibelek wyglądał bardzo podobnie do tego z poniższego zdjęcia, chociaż to jest akurat zapożyczone z Internetu. Być może byłam zbyt zszokowana, aby sfotografować ten rzeczywisty. Tak, kucająca toaleta jest tym, o czym mówię. To wtedy odkryłam tą rzecz, znaną i używaną na świecie od ponad dwóch tysięcy lat, i nigdy nie zapomnę Oppidum, chociażby tylko z tego powodu.

Źródło: internet

Toaleta kucająca, zwana również toaletą narciarską, turecką lub arabską, jest rodzajem urządzenia sanitarnego używanego do wypróżniania się w pozycji kucającej. Główna część wykonana jest z owalnej lub kwadratowej miski zamontowanej na poziomie podłogi, z odpływem w dolnej części, o średnicy od 75 do 100 mm. Po obu stronach miski, kilka centymetrów wyżej od odpływu, znajdują się podstawy do postawienia stóp. Niektóre modele mają nawet możliwość spłukiwania. Zazwyczaj są one wykonane z ceramiki lub stali nierdzewnej.

Widziałam w moim życiu wiele obrzydliwych toalet, ale ta znacznie przekroczyła moje najgorsze koszmary. Było brudno, wszystko wokół posikane. Nie jestem pewna co było błotem a co nie-błotem. Już tylko to samo w sobie wystarczająco mnie zestresowało, ale próba usytuowania się ponad tym czymś a potem koncentracji, aby trafić do dziurki z odpływem, była wyczynem olimpijskim. Wyobraźcie sobie, że próbujecie trafić w dziesiątkę z bardziej konkretnymi rzeczami! Wyszłam z tego miejsca zalana potem, modląc się, by to był mój pierwszy i ostatni raz, kiedy będę zmuszona użyć czegoś takiego.

Ale nie… te klopy są tam wszędzie. A wydawałoby się że jesteście w Europie…

Za takimi instalacjami stoją oczywiście plusy i minusy i domyślam się, że ich obecność w miejscach publicznych ma w zamyśle cele higieniczne. Ale do diabła – nie. W tym miejscu nie było absolutnie nic higienicznego. Mam tylko szczerą nadzieję, że nie używają jednego mopa do mycia zarówno wnętrza tej pięknej misy, jak również otaczającej ją podłogi.

Oczywiście lokalny osioł stał na straży, tuż obok tego nieszczęsnego przybytku zgrozy.

Będąc jeszcze na szczycie wzgórza, sprawdziliśmy naszą pozycję na Via Domitia, pierwszej rzymskiej drodze między Włochami a Hispanią przez Francję, która przechodziła tutaj. To wyjaśniałoby monety iberyjskie, ha? Nadszedł czas, aby ruszać dalej i nie chcieliśmy przegapić następnego miejsca. Miejsca, na którego odwiedzenie wpadliśmy właśnie w tym miejscu. 🙂

Zabiorę Was tam następnym razem. Chyba, że zabiorę Was gdzie indziej… kto wie… Świat jest naszą ostrygą, jak to mówią Anglosasi…. tylko nie mylcie jej z tymi ostrygami z Gór Skalistych.

Anka

One-Time
Monthly
Yearly

Make a one-time donation

Make a monthly donation

Make a yearly donation

Choose an amount

$5.00
$15.00
$100.00
$5.00
$15.00
$100.00
$5.00
$15.00
$100.00

Or enter a custom amount

$

Your contribution is appreciated.

Your contribution is appreciated.

Your contribution is appreciated.

DonateDonate monthlyDonate yearly

Wyczesany camping z widokiem

Podcast można znaleźć tutaj, jeśli nie macie ochoty czytać: Wyczesany camping z widokiem

English version below:

Nigdy nie znudzą mnie widoki, które ma do zaoferowania południowa Francja. Kilometry pól z długimi zielonymi pasami winorośli pokrywają każdy centymetr ziemi w zasięgu wzroku, oczywiście takiej, którą da się uprawiać.

Łaty z pól i łąk generalnie przynoszą więcej przyjemności, gdy podziwia się je poza utartą drogą. Tym razem jednak powoli wracaliśmy w kierunku Tuluzy, dlatego też czas miał znaczenie. A przed nami prawdziwa uczta. Toteż tym razem podziwialiśmy widoki z autostrady.

Wczesna poranna pobudka i szybka podróż do miasta La Cité.

Przy wjeździe do Carcassonne poczuliśmy lekkie rozczarowanie. Pamiętajcie, że podróżowaliśmy bez planowania, map, GPSu, itp. Tylko książka podróżnicza, drogowskazy i ogólne wyobrażenie co do lokalizacji miejsc.

Miasto wcale nie wyglądało zbyt średniowiecznie. Czyżby mnie okłamywali na wykładach z Historii architektury i sztuki na uniwersytecie, czy co?! – pomyślałam. Ale nie. Nie kłamali.

Trzeba Wam wiedzieć, że wyższa część miasta Carcassonne znana jako La Bastide de Saint Louis znajduje się po drugiej stronie rzeki Aude od starej, dolnej części zwanej La Cité Medievale, której wszyscy tak naprawdę szukają.

This image has an empty alt attribute; its file name is screenshot_20220211-174941_chrome4313726234476761271.jpg

Dołączyliśmy do ruchu ulicznego miasta Carcassonne. Hmmm… lub bardziej… zgubiliśmy się w nim :/ Tylko po to, aby przejechać się przez centrum tej nowoczesnej osady.

Szybko zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy po złej stronie rzeki, otoczeni masami ludzi robiących zakupy, spacerujących lub po prostu popijających kawę przy jednym z wielu stolików kawiarnianych zastawiających chodniki.

Była to szybka ucieczka muszę przyznać. W rzeczywistości w ciągu następnych dwóch dni spędzonych w okolicy nie przekroczyliśmy rzeki już ani razu.

Widok na Petit Train de la Cité upewnił nas, że zbliżamy się do celu.

Po prostu musieliśmy uzbroić się w cierpliwość, ponieważ droga, którą nadjechaliśmy, znajdowała się po przeciwnej stronie nowego miasta. Trzeba było więc przebrnąć przez ten nie najpiękniejszy most, aby poczuć te właściwe uczucia.

Wieże La Cité w końcu pojawiły się przed nami w upale wczesnego poranka…

Teraz byliśmy o wiele szczęśliwsi, gdy znaleźliśmy to, czego żeśmy szukali. Następnym krokiem było znalezienie miejsca kempingowego.

Podążając za znakami drogowymi, przejechaliśmy przez mały zabudowany teren tuż pod murami obronnymi starego La Cité i tam, gdzie było bardziej zielono, znaleźliśmy prawdziwą perełkę – trzygwiazdkowe miejsce, z pięknie wyznaczonymi parkingami, dobrze zorganizowanymi obiektami publicznymi, basenem, placem zabaw i kawiarnią. Wspaniały Camping de la Cité, w odległości 5 minut spacerem od średniowiecznego miasta Carcassonne!

Nasze brudne i śmierdzące ubrania zasłużyły w końcu na pranie. Wkrótce wszystko było rozpakowane i zorganizowane w naszym przytulnym, otoczonym płotem z krzewów, który szybko zamienił się w sznurek na bieliznę, oazę ciszy i spokoju.

Odświeżający prysznic i byliśmy gotowi do zdobycia kolejnej twierdzy.

Chociaż dziś nazywamy je średniowiecznym miastem, znanym na całym świecie z historycznych budynków otoczonych podwójnym pierścieniem murów obronnych z systemem licznych wież i bram, najwcześniejsze ślady osadnictwa w miejscu obecnego La Cité sięgają VI wieku p.n.e. To wtedy zbudowano tu warownię na skalistym cyplu, z widokiem na dolinę rzeki Aude.

Źródło: internet

W pobliżu przebiegały starożytne europejskie szlaki łączące ważne regiony handlowe. Via Domitia zbudowana przez Rzymian była jedną z nich. Lokalne wzgórza Carsac były ważnym ośrodkiem handlowym regionu. Nic więc dziwnego, że Rzymianie rządzili tu pięć wieków później. I chronili osadę, którą podnieśli nawet do rangi stolicy regionu, 1200-stoma metrami murów obronnych.

Carcassone kwitło pod panowaniem rzymskim aż do IV wieku naszej ery, kiedy to znalazło się pod panowaniem Wizygotów w V wieku. Opierało się wielokrotnym próbom podbicia go przez Franków, którym ostatecznie udało się to w końcu w VIII wieku. Przed nimi był też okres kontroli Saraceńskiej.

Gdzieś podczas rządów Franków Maurowie postanowili zaatakować miasto Carcassonne. Ich strategia polegała na czekaniu, aż mieszkańcom zamkniętym w murach miejskich zabraknie żywności i zapasów. Oczywiście była to sytuacja nieunikniona.

Gdy zapasy drastycznie skurczyły się po obu stronach, tak bardzo, że wewnątrz murów miasta pozostała tylko jedna świnia i jedna beczka zboża, sprytna księżniczka postanowiła sprzeciwić się swoim doradcom i poprosiła poddanych, aby przekarmili tę świnię całym pozostałym zbożem, po czym świnia została katapultowana do obozu otaczającej mauretańskiej armii.

Po raz kolejny sztuczka, a właściwie proste, logiczne myślenie kobiety, być może nawet dziecka, przyniosło miastu zwycięstwo. Maurowie zdecydowali, że skoro miasto jest tak dobrze zaopatrzone w żywność, oni sami będą martwi, zanim uda im się zmusić mieszkańców do poddania się z powodu głodu. I tak też odeszli tam, skąd przyszli.

Był to XIII wiek, kiedy masywne mury miasta, które możemy dziś oglądać, zostały zbudowane, po tym, jak La Cité zostało zaanektowane przez państwo francuskie. Na tym etapie Château Comtal znajdował się już w jego granicach, zbudowany sto lat wcześniej przez Bernarda Atona Trencavela w zachodniej części murów rzymskich. Twierdza była wystarczająco silna, aby pokonać armię brytyjską podczas wojny stuletniej w ataku dowodzonym przez Czarnego Księcia w 1355 roku.

300 lat później Carcassone straciło swoje znaczenie militarne. Fortyfikacje zostały opuszczone, a miasto stało się jednym z centrów gospodarczych Francji, koncentrującym się na wełnianym przemyśle włókienniczym. Niemniej jednak powoli upadało.

Na pewnym etapie było ono tak zaniedbane, że rząd francuski rozważał jego zburzenie. Na szczęście opamiętali się i w 1853 roku zadanie gruntownej rekonstrukcji i renowacji twierdzy otrzymał francuski architekt Eugène Viollet-le-Duc, który jest obecnie znany jako ojciec francuskich prac konserwatorskich. Po jego śmierci dokonanie dzieła odziedziczył jego uczeń, Paul Boes Willwald, a później kontynuował je architekt Nodet.

Carcassonne - Plan
Źródło: internet

W 1997 roku Carcassonne zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako wyjątkowy, w pełni otoczony murami średniowiecznymi kompleks miejski. Jeden z największych tego typu w Europie, który pozostał w stanie niezmienionym. La Cité jest jednak narażone na codzienne zadeptywanie. Hordy ludzi, około 4 mln rocznie, wbijają podeszwy swoich butów w średniowieczne jego kamienie, szwędając się po wąskich uliczkach lub próbując policzyć wieże, których powinno być 52.

Też byliśmy tymi ludźmi.

Po przekroczeniu głównych bram wejściowych najprawdopodobniej pójdziecie w prawo, w kierunku Bazyliki Świętych Nazariusza i Celsusa, znanej również jako Bazylika Świętych.

Budowa romańskiej katedry rozpoczęła się w 1096 roku. Nadal można zobaczyć i skorzystać z wejścia z łukowym portalem w elewacji północnej.

Najstarszą częścią obecnego kościoła jest romańska nawa. Większość budynku została przebudowana w XIII wieku i w stylu gotyckim. Obejmuje to chór z jednym z najstarszych witraży w południowej Francji, pochodzącym z 1280 roku i przedstawiającym życie Jezusa. Mnie osobiście zahipnotyzowała rozeta. Czy wyczuwacie różnicę między ciężkim i ciemnym stylem romańskim a jasnym, zwiewnym, kolorowym i graficznym gotykiem, który miał sprawić, że budynek będzie wyglądał tak, jakby dosłownie sięgał nieba?

Carcassonne

Wyjście z tego niesamowitego kościoła na światło dzienne jest doświadczeniem samym w sobie. A to, moim zdaniem, najlepszy czas na wyjście na mury obronne. Po prostu przechodzicie przez łuk, który pojawia się po waszej prawej stronie. Pamiętajcie, że macie tutaj dwa rzędy murów, więc chodzicie w przestrzeni, która jest między nimi.

Obejście całego terenu jest wyczerpujące. To naprawdę jest właściwe miasto, a w jego murach może być bardzo gorąco, gdy pogoda jest nieco poniżej 40 °C. Setki ludzi stłoczonych wewnątrz jak sardynki w puszce, nie poprawiają tej sytuacji.

Po spędzeniu tam całego dnia czujecie się wyczerpani, ale w satysfakcjonujący sposób.

Przygotujcie się na wysokie ceny za wszystko, co jest otoczone murem, zwłaszcza jeśli jest świeżo ugotowane. Pamiątki są również dość drogie, ale pamiątkowa moneta i pocztówki są koniecznością. Tak jak sama wizyta w tym miejscu. Kto jeszcze nie zdołał go odwiedzić, niechaj nie zwleka.

Zabudowy miejskie położone wewnątrz murów zostawiliśmy na koniec naszej wizyty i była to słuszna decyzja. Ta część La Cité jest po prostu zbyt napakowana ludźmi. Ale niezwykle ładna, z domami z muru pruskiego. Zostajesz przeniesiony w czasie i przestrzeni do książek Alexandre’a Dumasa i jego muszkieterów.

Źródło: internet

Osobiście uważam, że dolne miasto, tuż za murami La Cité, jest bardzo urokliwe i znaleźliśmy tam nawet małą cukiernię z najsmaczniejszymi wypiekami robionymi na miejscu.

Ludzie mają tendencję do ignorowania tej części całkowicie w swoich gorączkowych próbach jak najszybszego dotarcia do średniowiecznych murów i tego, co jest za nimi. Moim zdaniem jest to jednak błąd. Ponieważ my byliśmy w Carcassonne przez dwa dni, spędziliśmy dużo czasu spacerując i podziwiając piękno również tego wspaniałego historycznego miejsca. Zróbcie to także, a nie rozczarujecie się.

Tego wieczoru nie mieliśmy pojęcia, że staniemy się świadkami jakiejś niemieckiej rewolucji na sąsiednim miejscu kempingowym. Wygląda na to, że ci ludzie podróżują z całymi domami. Najpierw oglądali telewizję i słuchali radia. Potem grillowali. Potem zaczęli pić, myślę, że coś na cięższą nutę, ponieważ sprawiło, że byli dość rozmowni. Doprowadziło to do małej kłótni, z odrobiną stukotu sztućców i naczyń. I wreszcie na koniec dostał nam się koncert seksualnych uhs i ahs, po których nastąpiło chrapanie, przyrównywalne do tego, jakie z pewnością wychodzi z gawry niedźwiedzi brunatnych.

Siakieś 60-letnie ex-dzieci-kwiaty normalnie….

Na szczęście odwiedziliśmy wcześniej jeden z lokalnych supermarketów i mieliśmy Bordeaux w obfitości. Mnóstwo sera i winogron do tego wszystkiego i widok na La Cité w nocy.

Carcassonne

Wygląda na to, że Niemcy i Carcassonne dzielą jakiś szczególny rodzaj miłości, ponieważ w 2000 roku Klaus-Jürgen Wrede opublikował zaprojektowaną przez siebie grę planszową nazwaną na cześć tego właśnie miasta.

Zasady są proste, wybieracie kawałki, które później łączycie ze sobą tworząc średniowieczną osadę. Oczywiście istnieje już kilka jej wersji i więcej opcji można znaleźć klikając tutaj.

Źródło: internet

Gra stała się tak popularna, że teraz można wybierać pomiędzy wersjami konsolowymi, PC i aplikacjami.

Carcassonne - panorama
Źródło: internet
Carcassonne

Jest jeszcze jedna rzecz, o której nie powinnam zapomnieć. Niestety nie mieliśmy okazji wziąć w nim udziału, ale każdego lata od połowy lipca do końca sierpnia, 3 razy dziennie z wyjątkiem soboty, średniowieczne La Cité zabawia tłumy Wielkim Turniejem Rycerskim.

45 minut pokazów w najbardziej średniowiecznych ustawieniach i stylach. Rycerze, konie i broń ścierają się w ciągłych bitwach, aby przywrócić ducha ówczesnych dni.

Było lato 1208 roku, kiedy Ramon Roger Trencavel po raz pierwszy zorganizował wielki festiwal w swojej cytadeli w Carcassonne, gdzie najlepsi rycerze mogli zmierzyć swoje umiejętności w starciach przeciwko sobie.

Ale ten sam rok rozpoczął coś, o czym opowiem wam podczas naszej następnej podróży. Do tego czasu pamiętajcie, że tylko w dół drogi od La Cité znajdziecie to, co jest znane jako Kraj Katarów.

A napiszę o tym przy okazji kataru… będzie tematycznie.

Anna

One-Time
Monthly
Yearly

Make a one-time donation

Make a monthly donation

Make a yearly donation

Choose an amount

$5.00
$15.00
$100.00
$5.00
$15.00
$100.00
$5.00
$15.00
$100.00

Or enter a custom amount

$

Your contribution is appreciated.

Your contribution is appreciated.

Your contribution is appreciated.

DonateDonate monthlyDonate yearly